Home / Rubrikë / Zëri i të rinjve / Unë dhe Don Kishoti kundër mullinjve imagjinarë !

Unë dhe Don Kishoti kundër mullinjve imagjinarë !

 

Të gjithëve na vjen në mëndje kryevepra e novelistit të madh spanjoll Miguel de Servantes, e titulluar “Don Kishoti i Mançes”. E botuar për herë të parë në në origjinal në vitin e shumë largët 1605. Një fabulë e thjeshtë, por mbi të cilin autori gjeti shumë mirë pozitat e vendosi aty personazhin e Don Kishotit.

Asgjë më shumë se një fshatar i thjeshtë ishte Alonso Quinxan, por ama i dendur deri në kufijtë e maksimales me historitë e shumta të librave kalorsiake. Duhet thënë që në atë kohë kur Servantes shkroi këtë vepër histori të tilla, pra histori kalorsiake, ishin prezente më shumë se asgjë tjetër në jetën e përditshme. Edhe pse deri diku shumë konfuz në vendimmarrjen e tij, Don Kishoti kërkonte të ndeshej e të përballej me armikun e tij.  Armiqtë për të do të ishin mullinjtë e erës. Pasioni i Don Kishotit ishte lufta, përballja, edhe pse me një pseudo-armik siç ishte mulliri i erës. Pasion A thua të ketë qënë kalimtar…? Nuk e besoj ! Nëse do të ishte i tillë, atëherë përse do të lindte nevoja t’a quanin pasion kur nuk është kalimtar ? Të gjithë jemi të ndërgjegjshëm që pasioni është një ndjenjë apo emocion ndaj një personi, ndaj një veprimi, por që njeriu e ushtron atë për një kohë tepër të gjatë. Atëherë, rrjedhimisht, mendja na shkon tek afekti, një emocion apo pasion i modifikuar, por që në ndryshim nga pasioni si koncept filozofik, ai zhvillohet vetëm gjatë një momenti të caktuar. Unë do të shtroja një pyetje në fakt, përgjigjen e së cilës do të përpqem t’a argumentoj sa më mirë. Vallë, a mund të mposhtim pasionin ? A janë të mundshme afektet apo pamundësia e mundjes së tyre do të na shoqërojë për një kohë të gjatë ?

 

 

Siç e thashë edhe në disa rreshta më lart, do t përpiqem të bëj një argumentim sa më të kompletuar për të dhënë një përgjigje deri diku të saktë.

Do të marr në konsideratë disa pohime të një filozofi që gjënë më të shtrenjtë të tijën kishte pavarësinë dhe lirinë e mendimit. I lindur në Amsterdam nga një familje çifutësh portugezë, jetën e tij Baruk Spinoza do t’a kalonte duke fshirë xhama syzesh përgjatë rrugëve të kryeqytetit hollandez. Nuk ishte as më pak e as më shumë se dyzet e pesë vjeç kur ndërroi jetë, dhe tipari më karakterisitk i jetës dhe mendimit të tij ishte pavarësia me çdo lloj pagese. Pavarësi-Domosdoshmëri, me një vijë lidhëse në mes, ky ishte Spinoza. Në një ndër të paktat vepra të botuara pas vdekjes së tij, autori thotë se pafuqia njerëzore për t’i moderuar dhe për t’i penguar afektet është Robëri. E vërtetë në fakt ! Njeriu i nënshtruar ndaj afekteve nuk është i varur nga e drejta e vetvetes, por nga fati. Kush ka vendosur të bëjë një gjë të caktuar dhe e ka çuar atë deri në fund, o të thotë se ajo është e përkryera.

Shumicën e rasteve, gjithësecili prej nesh, në përputhje të plotë me ndërgjegjen e tij personale, kryen veprime nga më të larmishmet. Pra, e kryen atë veprim sipas apo përkundrejt një qëllimi të caktuar. Rrjedhimisht, është pikërisht ky qëllim, ai që në krye të herës e detyroi Don Kishotin të ndërmerrte veprimin e tij.

Tani, me qëllim, shkak të të cilit në bëjmë ndonjë gjë, unë do të kuptoja urinë apo oreksin personal. Para disa momentesh, disa rreshta më lart, unë shtrova një pyetje. A mund të mposhtet pasioni gjatë gjithë jetës ? Megjithëse pasioni fizik dhe emocional mund të mbetet i lart gjatë një marrëdhënie që zgjat gjithë jetën, ai shpesh shuhet nga neglizhenca, pamjaftueshmëria në komunikim, qëllimet dhe nga paragjykimet e ndryshme. Shumë njerëz në fakt, gabojnë në një moment të caktuar. Një gabim që në rradhë të parë lidhet me këndvështrimin e të kuptuarit të tyre. Shumë individë e ngatërrojnë pasionin me dashurinë. Ka raste që mund të kemi pasion pa dashuri, ashtu siç ka raste ku mund të kemi edhe dashuri pa pasion.

Pasioni është instikt dhe një nevojë fizike. Pasioni ka si synim kryesor të lehtësojë një trup të sfilitur nga ndjenjat.

 

Punoi: Rei Hodo