Home / Rubrikë / Zëri i të rinjve / Reflektim COVID 19 nga Julian Sopaj

Reflektim COVID 19 nga Julian Sopaj

Unë po kaloja nëpër një libër kur gumëzhitja e qetësisë së kafes u ndërpre nga pingëllimi i vazhdueshëm i celularëve. Të gjithë i kishim marrë lajmet: Qeveria kishte pezulluar të gjitha institucionet arsimore për dy javë. Unë pyesja me zë të lartë: <<A u dha fund universi >>??  Dy javë pa qenë e nevojshme të zgjohesh në 7 të mëngjesit të sotëm u ndjeva si në ëndërr. Cdo ditë, gjatë atyre 14 ditëve që nuk ngelen vetëm 14 ditë…

Unë isha në gjendje të bëja gjërat që kam dashur më parë, por nuk kam pasur më kohë, të tilla si xhiro me biçikletë, të merem me  kopshtari dhe të pikturoj.  Veçanërisht e vlerësoja shumë motin e bukur. Duke kaluar orë të tëra jashtë, vura re që oborri im tani ishte mbushur me ngjyra të gjalla të pranverës, pasi pemët dhe lulet filluan të lulëzojnë. Miqtë e mi dhe unë ishim mirënjohës për kohën që kalonim me familjarët tanë. Me kalimin e ditëve, u bë e qartë për të gjithë, përfshirë edhe mua, që situata ishte e keqe. Gjithashtu një tregues i mirë që diçka ka shkuar jashtëzakonisht e gabuar në botë kur ushqimi im i zakonshëm në Instagram i modës dhe videove të pjekjes shndërrohet në mesazhe mendimesh dhe lutjesh. Një mbyllje dy javore shpejt u bë një pezullim i pacaktuar i shkollimit tradicional. Shumë shpejt pas kësaj, shtetet e tjera lëshuan urdhra për strehim-vend dhe qeveria e vendit tonë lëshoi ​​një emergjencë kombëtare. Frika u kthye në panik dhe makthi më i keq i gjithkujt së shpejti u bë realitet.

Dyqanet ushqimore, të cilat isha mësuar t’i shihja plotësisht të furnizuar ishin pastruar nga furnizimet thelbësore, si qumështi dhe dizefektanti i duarve. Shumë nga restorantet e mia të preferuara dhe lokalet u mbyllën. Implikimet e kësaj pandemie koronavirus u bënë të dukshme. Biseda për pushimet nga puna dhe bizneset që përpiqen të bëjnë pagën për punonjësit e tyre u bë normë. Unë e kisha përdorur kohën e lirë nga shkolla për t’u çlodhur, por nuk munda ta anashkaloja më krizën që po kalonte vendi im. Media e lajmeve po raportonte vazhdimisht se si ndryshimet në jetën tonë po bëhen “normale të reja”. Një nga këto ndryshime është një kalim larg nga shkollimi tradicional. Më 16 Mars, Universiteti Mesdhetar I Shqipërisë, filloi udhëzimet në internet për pjesën tjetër të vitit. Ditën e hënë, pedagogët tanë postojnë leksionet, detyrat e javës dhe e bëjnë veten të disponueshëm përmes Classroom, Meeting dhe Zoom, një platformë video konferencash me bazë në internet, për t’iu përgjigjur pyetjeve.

Bota në përgjithësi mbetet në krizë, bëhet gjithnjë e më e vështirë të gjesh motivimin për të përfunduar detyrat gjithëpërfshirëse të caktuara për vitin e parë master shkencor financë bankë. Një mesazh që pashë në mediat sociale për të punuar nga shtëpia, vlen edhe për shkollën: “Ne nuk po bëjmë shkollë nga shtëpia; ne jemi në shtëpi gjatë një krize duke u përpjekur të bëjmë shkollë. ” Unë e kam marrë atë në zemër. Google Classroom, Meet dhe Zoom e kanë bërë mësimin në internet më të lehtë dhe unë jam mirënjohës për teknologjinë që më lejon të qëndroj i lidhur me pedagogët e miqtë e mi. Por të shohësh pedagogët e mi përmes një ekrani më bën të kuptoj se sa e vlerësoja sallën e  auditorit.Mund të zëvendësojë nevojën tonë për t’u takuar personalisht, veçanërisht kur bëhet fjalë për të mësuar.

Moti bëhet më i ngrohtë dhe i afrohemi verës, do të jetë gjithnjë e më joshëse për ne të gjithë që të dalim jashtë dhe të bëjmë atë që kemi bërë gjithmonë: rri larg dhe argëto. Edhe pse vendimmarrësit janë të rritur, të gjithë kanë një rol për të luajtur dhe ne të rinjtë mund të ndihmojmë botën të ecë përpara duke vazhduar të izolohet. Tepër e rëndësishme që në javët e ardhshme, ne të respektojmë përpjekjen e qeverisë për të parandaluar përhapjen e koronavirusit. Ndërkohë, ne mund të gjejmë mënyra krijuese për të qëndruar të lidhur dhe të vazhdojmë të bëjmë atë që duam. Personalisht, shoh shumë udhëtime me biçikletë me 6 këmbë dhe thirrje  Meet ose Zoom në të ardhmen time.

Nëse ka ndonjë gjë që kjo pandemi na ka bërë të kuptojmë, është se sa jemi të lidhur ne të gjithë me të gjithë miqtë e familjarët tanë. Në fillim, koronavirusi famëkeq dukej të ishte një problem në Kinë, e cila është në botë larg. Por ngadalë, ajo vazhdoi rrugën e saj nëpër vende të ndryshme të Evropës, dhe në mënyrë të pashmangshme  arriti në Shqipëri. Ajo që dikur u krijua si një virus i huaj, tani është goditur në shtëpi. Shikimi i bashkësisë globale, më jep shpresë, si i ri, që në të ardhmen të mund ta përdorim këtë bashkëpunim për të luftuar ndryshimin e klimës dhe katastrofat e tjera. Ndërsa COVID-19 vazhdon të zvarrit rrugën e saj në secilin nga bashkësitë tona dhe të ndikojë në mënyrën se si jetojmë dhe komunikojmë, unë gjej ngushëllim në faktin se ne përballemi me atë që vjen më pas, si njerëzimi. Kur të vijë dita që gjenerata ime do ketë për t’u marrë me një krizë tjetër, shpresoj se mund ta përdorim këtë përvojë për të na kujtuar se ecja përpara kërkon një përpjekje të përbashkët.

 

                                                                                   Julian Sopaj

                                                                                 Student MSc Financë – Bankë | UMSH