Netët e Parisit

Ajo e vështroi hutueshëm dhe ai mendoi se përgjigjja e pyetjes së saj me lloj pyetjeje habitore do ta kishte lënduar vajzën, por jo, se ajo ia ktheu buzëqeshjen, por të imët, si ta kishte vjedhur nga ajri. Fundja le të mendojë ç’të dojë, tha ai me vete. Tani ajo është jashtë rrezikut, do të telefonojë shtëpinë, do t’u thotë të vetëve të vijnë ta marrin dhe ai s’ka për ta parë më. Ajo që ai kishte bërë për atë vajzë s’kishte qenë trimëri, por një vrull impulsiv në një gjendje kur nuk punojnë as logjika as ndjenjat, kur nuk ekziston as frika as tmerri i vdekjes, por gjithë vetëdijen ta ndriçon një mendim i vetëm – mos lejo të ndodhë diçka e tmerrshme, e pariparueshme, e ke në dorë ta bësh dhe bëje.